Jewel, o yumuşacık sesiyle Pieces of You söylüyor, otobüste kulağıma.
erken kalkmışım yine, aynaya bile bakmadan çıkmışım, gözlerimin altında on sene sonra görmem gereken torbalar.. saçlarım beni ele geçirmek üzere, üzerimde uyumsuz kıyafetler, tırnaklarımı kanatmışım, hava soğuk. otobüs yine tıklım tıkış, elimde çantalar-kitaplar ayakta durmaya çalışıyorum. bir de kulağımdaki kulaklıklarla kendimi otobüsten izole ederk akıl sağlığımı korumaya...
Jewel, o yumuşacık sesiyle Pieces of You söylüyor kulağıma.
biriktirdiğim hatalar zinciri var aklımda, onları düşünüyorum, sonra hata olmama ihtimallerini düşünüyorum, mutlu bile oluyorum bir an. sonra "x ne der, y ne düşünür, z benim hakkımda neler kurar!" düşünceleri istila ediyor kafamın içini. işte mutsuzluk orda başlıyor.
eskiden hata yapabilme lüksümüz vardı, onu geri istiyorum. hatalar yapardık, dünyalar alt üst olurdu, ama ertesi gün bambaşka şeylerin peşinden koşardık unutup. hata yapabilirdik ve telafi edebilirdik. zaman o zamanlar daha mı hızlı akıyordu ne, yaptığımız hataların üstünü hemen kapatmak ister gibi?
ben şimdi hala hatalar yapıyorum, hata olmadıklarına inanmak isteyerek, "o zaman öyle olması gerekiyormuş" cümlelerini kuracağım zamanları bekliyorum. biliyorum gelecek. çünkü ben hesabını veremeyeceğim bu defterin, belki de yazdığım en güzel defter olacağına dair saklı bir inanç da taşıyorum içimde. hatalar yapıp telafi edebildiğimiz zamanlara ait bir heyecanla oturdum bu defteri yazmaya. bu yüzden "olması gereken"in bu olduğuna inanmak isteyişim.
Jewel, o yumuşacık sesiyle "She's an ugly girl, does she make you feel safe?/Ugly girl, ugly girl, do you hate her/Cause she's pieces of you..." diyor kulağıma.
şimdi bana sırtında onlarca yanlış taşıyanlar hesap soracak, dün'lerini silip benim şimdi'mi tartışacaklar sabah ve öğlen ve akşam...benim yanlışlarımı bulmak mutlu edicek onları biliyorum, sırtlarındaki yükü hafifleticek biraz..otobüsten inene kadar bunu düşünüyorum.
evet diyorum sonra, i am an ugly girl, cause i am pieces of you...!
